Mijn naam is Charissa Peeters (1972). Ik ben Logopedie gaan studeren omdat ik er van overtuigd was dat het voor elk mens van belang is om zich te kunnen uiten.
Als kind wist ik al dat het gaat om meer dan praten alleen! Ik ben opgegroeid in verschillende landen, waardoor ik al vroeg leerde dat je met handen en voeten, mimiek en geluidjes moest communiceren. Ik merkte dat ik mijn omgeving nodig had om me veilig te voelen. Zo was ik in staat iets te leren en mij redelijk “normaal” te ontwikkelen.a mijn opleiding ben ik in Duitsland gaan werken waar ik een fantastische leidinggevende had. Zij zag taal als onderdeel van een geheel, en leerde mij elk logopedisch probleem te benaderen met een “groothoeklens”. Er werd niet alleen gekeken naar spraak, taal en gehoor, maar ook naar motoriek, geheugen en lateralisatie. Zij inspireerde mij dit te blijven doen!
In mijn werk binnen een aantal KDC’s is het mijn uitdaging om op zoek te gaan naar mogelijkheden, en verder te kijken dan beperkingen. Precies zoals ik de benadering en zienswijze van Stichting Milo ervaar, waar ik als ZZP-behandelaar geregeld betrokken ben bij diverse trajecten.
