‘Naomi communiceert nu met haar ogen. Soms zie ik dat ze probeert te communiceren met haar handen. Ze probeert dan een picto aan te wijzen en dat laten we ook altijd toe. Maar we weten niet altijd zeker of dit is wat ze bedoelt omdat het voor haar een stuk moeilijker is om iets aan te wijzen. 100% zekerheid hebben we niet meer als ze iets aanwijst, we kunnen hier dus niet vanuit gaan.’

De ouders van Naomi ervaren het werken met het doorkijkraam als heel positief. ‘Het is wel veel oefenen en ik weet nog niet precies waar alle pictos staan, maar het communiceren met Naomi gaat heel goed. Als je er veel tijd in stopt, is het snel te leren. 

Via het doorkijkraam kan Naomi met ons communiceren, anders staat haar ontwikkeling stil qua communicatie en wordt ze niet begrepen.’ Naomi is op dit moment in de proeffase van het communiceren met het doorkijkraam. Hierdoor heeft ze een beperkt aantal pictogrammen en daarom kan het niet in iedere situatie ingezet worden. ‘Eten en drinken staat er bijvoorbeeld niet in. Dit is ook niet heel erg van toepassing bij Naomi omdat ze sondevoeding heeft. Maar in het vernieuwde doorkijkraam willen we dit er wel als optie inzetten.’

Voor Naomi heeft het doorkijkraam als belangrijkste voordeel dat ze begrepen wordt. Ze kan haar verhaal kwijt en vertellen hoe ze zich voelt. ‘Voor ons is dit heel normaal, maar voor haar niet. Doordat we het doorkijkraam gebruiken, wordt communiceren ook normaal voor haar.’ Naomi heeft een oudere zus en broer en een jonger zusje. ‘Behalve de jongste gebruikt iedereen van ons gezin het doorkijkraam, op deze manier wordt het een gewoonte voor ons, maar zeker ook voor Naomi.’ Ook haar verzorgers gebruiken het doorkijkraam om te communiceren met Naomi.

“We hebben er een blijer kind voor terug gekregen”

Het doorkijkraam is voor de omgeving van Naomi echt een uitkomst. ‘Het heeft ons heel veel gebracht. Voordat wij bij Milo terechtkwamen was Naomi erg gefrustreerd en vaak aan het schreeuwen. Ze kon zich niet uiten naar de wereld en we begrepen haar vaak niet goed. Door op deze manier te communiceren hebben we een rustiger en blijer kind. We hebben echt een ander kind teruggekregen.’

De ouders van Naomi zijn blij dat ze de stap hebben gezet om contact op te nemen met Stichting Milo. ‘We kunnen nu ook echt een gesprek aangaan. Als ze zich voorheen verdrietig voelde of ze schreeuwde, wisten we niet wat ze precies bedoelde. Nu kan je vragen of ze inderdaad verdrietig is en hoe dat komt, op deze manier kun je ook samen een oplossing bedenken.’

Naomi en haar ouders begrijpen elkaar eindelijk. ‘Maar we hebben nooit het idee gehad dat ze gesproken taal niet snapte. Ik zag altijd wel aan haar dat ze me begreep als ik bepaalde dingen zei, bijvoorbeeld woordjes als ‘eten’ en korte zinnetjes. We hebben eindelijk haar manier van leren gevonden en ze wordt hier ontzettend goed in ondersteund. Ik heb altijd gezegd: Mijn kind hoeft niet te leren rekenen en schrijven maar leren om te communiceren.' 

‘Nu we zien dat het werkt, gaan we binnenkort meer picto’s toevoegen. We zijn ons ook aan het oriënteren op een oogbestuurde computer. Dit is een optie die we aan het overwegen zijn, maar voor nu is de uitbreiding van de kaarten bij het doorkijkraam belangrijker. In de toekomst gaan we bekijken of de oogbestuurde computer bij Naomi zou passen.’